NIE MAM CZASU

Pędzimy, nie wiadomo gdzie, na złamanie karku. Pod nosem mantrujemy jedno: "nie mam czasu". Zaczynamy wierzyć jeszcze bardziej w to, co mówimy...

Nie mam czasu na rodzinę, na bliskich.
Nie mam czasu dla przyjaciół.
Nie mam czasu na swoje zdrowie. 
Nie mam czasu, by odpocząć.
Nie mam czasu, by pomyśleć o swoim rozwoju.
Nie mam czasu, by się zatrzymać.

Byłem w tym miejscu życia. W miejscu presji, biegu, osiągnieć, kolejnych projektów. To jakby ślepy zaułek, w którym nie widać już nic innego jak ciągły deficyt. Deficyt czasu, ale też sił, spokoju wewnętrznego lub szerzej - deficyt istnienia.

"Nie mam...", "nie mam..." - powtarza zapętlony, zagubiony umysł, a my bierzemy wszystko, co nam poda na tacy. Każdy nasz dzień jest zanurzany w tej presji, presji braku, w presji deficytu.

Czas to upływ naszego życia... więc mówiąc o braku czasu, tak naprawdę odbieramy sobie życie. Tworzymy w nas deficyt tego, co najbardziej podstawowe. Odbieramy sobie powietrze. 

Jak wyjść z tej pętli?

Po pierwsze - dostrzeż przyczynę.

To ważny krok na drodze do samoświadomości w tym temacie. Zobaczyć przyczynę i nie uciec z krzykiem. Proponuję proste pytania, które mają potencjał odsłonić bardzo wiele:

• Co dobrego daje mi to, że nie mam czasu? (wymień tylko dobre rzeczy)
• Jaką potrzebę emocjonalną zaspokaja to, że mówię, iż "nie mam czasu"? 
• Jak wpływa na moje poczucie wartości ten ciągły brak czasu?
• Czy brak czasu to moja decyzja?
• Czym jest dla mnie "brak czasu"?
• Na co konkretnie nie mam czasu? (Ile konkretnie czasu mi brakuje i na co?)
• Po czym poznaję, że nie mam czasu?

Po drugie - przerób lekcję.

Gdy już zobaczysz przyczynę ciągłego braku czasu (wewnętrzną lub zewnętrzną) musisz przerobić związaną z nią lekcję rozwoju. Oto kilka przykładów:

• Jeśli przyczyną okaże się wewnętrzne, głębokie przekonanie o braku czasu, wpojone w dzieciństwie lub w wieku późniejszym, należy przepracować to przekonanie i dostrzec jego destrukcyjne oddziaływanie oraz odnaleźć jego korzenie.

• Jeśli przyczyną będzie potrzeba wzmocnienia poczucia własnej wartości i zwrócenia na siebie uwagi "mniej zajętych osób", trzeba odnaleźć inne źródło poczucia swojej wartości - przekierować je.

• Jeśli przyczyną okaże się bezrefleksyjnie przyjęty wpływ grupy, u której główna wartość to bycie "zajętym i nadaktywnym" to pojawia się kwestia przerobienia potrzeby akceptacji grupy i przynależności do niej.

Po trzecie - zrób krok.

Gdy już dojdziesz do mentalnych źródeł braku czasu, czas dokonać realnej zmiany. Zacznij od małych kroków i zacznij walczyć z presją niedoboru. 

Bez odpowiednich działań wszystko okaże się tylko teoretycznymi rozważaniami. Czas wyruszyć w realną zmianę swojego stylu życia.

Czas powiedzieć: MAM WIECZNOŚĆ.